Woensdag 2-12-2015; East MacDonnell Ranges

Woensdag, 2-12-2015: East MacDonnell Ranges

Vanochtend na het ontbijt blij verrast met een lading water, wasmiddel en keukenpapier van een jong stel dat de 4x4 campervan aan het leegruimen was. Voor hen zat het erop. Voor ons ging het beginnen. Zo gaat dat gewoon in Oz. Als je klaar bent met je reis dump je je spullen bij een ander die het gebruiken kan. Een van de ongeschreven regels van campers in Oz.
Ons plan is om naar de East MacDonnell ranges te gaan. Daar zijn wat gorges en gaps te zien en we hopen dat we daar zonder 4x4 drive naar toe kunnen. De westkant hebben we al twee keer gedaan dus deze box moeten we nog even afstrepen.
Voor de mensen die het echt willen weten: de MacDonnell ranges zijn bergketens die lopen van oost naar west (of omgekeerd). Zo’n 300 tot 350 miljoen jaar geleden gevormd door de schollenwerking van de aardkorst. Het zijn scherpe ketens waarvan vele een golfbeweging hebben. Alsof een golf bevroren werd. Door de opstuwing zijn de aardlagen verticaal naar boven gericht en over de eeuwen heen door diverse bewegingen zijn de ketens gebroken en vormen ze op tal van plaatsen de zgn. Gaps. In betere en nattere tijden stromen dan daar dan vaak ook beekjes of riviertjes door. Dat zijn dan Gorges.
We rijden eerst naar het einde, waar de Ross Highway overgaat in een 4x4 track. Daar is een oude homestead omgebouwd tot vakantie park. Echt “in the middel of nowhere”. Halverwege besluiten we toch eerst te stoppen bij Corroboree Rock. Deze steekt op eigenzinnige wijze af in het landschap en je kunt er dus niet omheen om er omheen te gaan. De plek is natuurlijk een heiligdom van de Aboriginals en werd als zodanig gezien als een soort van kerk. We lopen er, vergezeld van honderden lastige vliegen, omheen en van alle kanten fotograferen we dit toch wel imposante stuk natuur. Kort daarop zien we weer een afslag naar Trephina Gorge, maar de weg wordt al snel een dirt road en als we bij de informatie kiosk aankomen, blijkt dat er flink gelopen moet worden om bij de Gorge te komen en je sowieso een 4x4 nodig hebt. Terug op onze schreden en als we weer op de Highway zijn wordt ook dat een éénbaans weggetje, zij het nog steeds verhard. Moeder natuur verrast ons op een Reuze Monitor, een hagedisje van 1,5 meter. Wat een pracht beest en als ik hem fotografeer laat hij zich niet storen bij het oversteken van de weg. Totdat ik nog net even die laatste shot van zijn kop wil maken. Dat was toch te dichtbij en met een rotgang gaat hij er op hoge poten vandoor. Het is leuk als je ziet dat we door diverse “flood” gebieden rijden waar de weg de kreken doorkruist. Elke kreek is gortdroog en ik vraag me af of die overstromingsmarkeringen niet erg optimistisch zijn of wellicht meer wishful thinking.
Ross River Resort is zoals ik al zei een oude homestead daterend uit 1886. Nu een vakantiepark maar nu nog uitgesproken leeg en verlaten. De weg houd echt op en alleen met een goede 4x4 kun je verder. We stoppen voor een sanitair onderhoud en een lunch. De kaart is simpel maar de maaltijden op zijn Oz. Mega groot. Een bord van plm. 35 cm in doorsnee gevuld met een groot broodje en een hamburger met alles erop en eraan, vergezeld van een portie patat waar een gezin van 4 personen genoeg aan zou hebben gehad. Terug over dezelfde weg lijkt eentonig maar Joke kan nu even lekker alles uitproberen en ik even de boel van de ander kant bekijken. Rijdend wat foto’s gemaakt en dan een piep. Even later weer een piep, iets meer doordringend. Een olielampje gaat branden. Snelheid terug naar 70 (we reden niet veel harder overigens). Hoera. Het lampje gaat weer uit. Rustig verder gaan en dan weer de piep. Lampje weer aan. Stoppen en checken. Olie zit er genoeg in, alhoewel is dat nu wel zo? Want hoeveel is genoeg? Voorlopig geen pomp te zien en het noodnummer bellen is geen optie want zodra je de grens van Alice bent gepasseerd, heb je geen radio meer, geen televisie en geen telefoon. We stoppen toch nog even bij Jessie Gap voor een fotootje en rijden langzaam door. De Gap van Emily slaan we maar over. Daar gaat de rest van de tijd aan verloren en terug in Alice meteen naar Apollo. Niks aan de hand. De auto zit vol olie en als er te veel in zit en het heet wordt gaat het lampje af en toe branden @#%$#@@#@#. Hadden ze dat niet effe eerder kunnen zeggen? Dan maar terug naar de camping, zwemmen en….. bier o’clock.
En morgen? Op weg naar Coober Pedy. We zien wel waar we uitkomen. Minsten 780 km te gaan. Komt wel goed.