Het einde van de reis - Epiloog

Epiloog.
Na enig denkwerk was de gevonden titel voor deze reis en dagboek nog niet zo slecht gevonden. “We sluiten de cirkel”. Dat is een goede samenvatting van wat we hebben gedaan. Na eerst de Oostkust en Tasmanië te hebben geslecht en toen de westkust en het Red Center, zijn we nu vanuit Alice Springs naar Zuid-Australië gereden. Van bijna zo veer mogelijks west tot aan zover mogelijk oost noord en zuid, via Victoria terug naar Melbourne. Onze campertour was 5336 kilometer lang. Voeg daar nog eens ruim 1000 km in Victoria aan toe. En daarmee is de cirkel (nagenoeg) rond. In vier reizen hebben we dit continent verkend. We zijn op heel veel plaatsen geweest waar vele Ozzies zelf nog nooit zijn geweest. Leuk als je de weerkaarten ziet op het nieuws. Bij alle plaatsen daarop genoemd kunnen we een vlaggetje op de kaart zetten.
Een land dat gemaakt is om te reizen. Waar reizen een avontuur is en door velen als “sport” wordt gezien, getuige de enorme hoeveelheid campers, campingtrailers en caravans die we tegen zijn gekomen. Ondanks de drukte van de feestdagen toch altijd weer die ruimte en rust en vriendelijkheid van een ieder, die mede tot uitdrukking komt in het verkeersgedrag.
Er zijn ook dingen die je tot nadenken zetten. Met name de enorme hoeveelheid road kill heeft ons verbaasd. We zijn begonnen met tellen van dode kangaroos, maar snel gestopt daar dit aantal niet meer bij te houden was. Tweede op de lijst van road kill is……….. de mensen die zelf door dodelijke ongelukken om het leven zijn gekomen. Op de ruim 6000 km die we hebben gereisd, zijn we zeker meer dan 100 kruisjes en gedenkplaatsen tegengekomen. Dode wallibies, wombats en koala’s, papegaaien, slangen en possums en konijnen vormen de achterhoede. De road kill is voornamelijk het gevolg van nachtelijk vrachtverkeer: de bekende trucks en road trains, voorwaar geen kleine jongens.
Veel wegen zijn tweebaans en lopen door bossen en dalen en over bergkammen. Overal struikgewas en wild, maar op de meeste plaatsen geen snelheidsbeperking onder de 100 km per uur. Een aanrijding zit dan in een klein hoekje.
En dan zijn daar steeds weer de droogte, hitte, kou en bosbranden. Met een minimum van 1 graad en een maximum van 49 heb je de spreiding wel te pakken. Voeg daarbij dat de temperatuur zomaar in een uur 20 graden kan stijgen en dalen, dan begrijp je ook de term: “if you don’t like the weather, wait 5 minutes and it will change”. De bosbranden. Achtervolgd door bosbranden op plaatsen waar we zijn geweest. Een soort van verschroeide aarde politiek. Triest, maar eigenlijk ook weer niet omdat de natuur dit alles regelt. Het oude wijkt voor het nieuwe en met bosbranden is dat precies zo. De bomen laten dan hun zaden vallen, een paar buien regen en de boel groeit weer als kool. Met als resultaat: afgebrande staken die zich aftekenen aan de hemel. Een beetje spookachtig gezicht, maar heel reëel.
Jammer dat mensen besluiten hun eigendommen en huizen in bebosde gebieden te plaatsen, maar dat is overal in de wereld zo.
Wat hebben we van dit continent genoten. De immer overweldigende natuur, de gastvrijheid en de eenvoud die je als toerist tegemoet komen, is eigenlijk met geen pen te beschrijven. Superlatieven schieten tekort om wat we voelen onder woorden te brengen. Wat houden we van dit continent.