Tussen Kerst en oud en Nieuw

Donderdag, 24 december: Montrose.

De dag staat in het teken van kerstmis. De dag ervoor diverse inkopen gedaan, nu is het tijd om deze inkopen om te zetten in lekkere hapjes. In de vooravond van kerstmis hebben John en Kris familie uitgenodigd. Tante Jo is natuurlijk ook van de partij en overziet haar kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen en achter-achter kleinkinderen vanaf het hoofd van de tafel. De Matriarch van de familie heeft het dik naar de zin, zeker met de speciaal en op verzoek gemaakte huzarensalade. Een beetje Hollandse aanpak in deze is overigens een groot succes, ook bij de anderen, alhoewel een eerste uitleg wel het ijs doet breken. Ook hier gaat het spreekwoord kennelijk op van de boer die niet eet wat hij niet kent.

Vrijdag, 25 december; kerstmis in Montrose en Sale

We doen het nog een beetje dunnetjes over in het verzorgingstehuis van Tante Jo. Opnieuw geniet ze van het gezelschap en de (achter)kleinkinderen. We laten haar achter in de goede handen van de hulp in het huis en zetten koers naar Sale om ook kerst te vieren bij Michael en Kathy, Hagen en Coen. Twee uurtje rijden door wederom een fantastisch landschap. De Dandedong ranges in de verte kleuren blauw op, met de 35 graden buiten zijn het de dampen van de eucalyptusbomen die deze blauwe waas in de verte doen ontstaan. Kun je nagaan wat een vuurtje dan teweeg kan brengen.
Sale ligt in het zuidoosten van Victoria. Daar wonen Kathy en Michael, de zoon van John en dus mijn achterneef. Een warm onthaal en nieusgierige kinderen die ons niet kennen. Het ijs is snel gebroken en het is tijd voor de kerstcadeautjes van Oma en opa en van de Dutchies.
De presentjes en cadeautjes vallen in goede aarde bij de kinderen, hoewel een puzzel toch minder belangrijk lijkt dan Nerf guns die pijltjes van schuimplastic in het rond schieten.
Ook nu is een uitgebreide tafel met eten opgediend, inclusief de mosselen die speciaal volgens koksiaans recept (inclusief de knoflook-mayonaise) zijn gekookt en grote aftrek vinden.

Zaterdag, 26 december, Sale: tweede kerstdag/Boxingday.

Is het in Nederland vaak dat de weersverwachting niet uitkomt, hier weten ze kennelijk beter te voorspellen. De regen die eraan zat te komen valt gestaag en langdurig. Het land heeft het keihard nodig, maar de geplande 4x4 trip met Mike gaat niet door. Die staat nu voor morgen gepland. Het belooft een pittige rit te worden.

Zondag, 26 december; van Sale naar Omeo en Swifts Creek, via de bergen van het Alpine National Park.

De uitgestippelde route is meer dan spannend, bloedmooi en vol van ontmoetingen met wallibies en andere diersoorten. Rode, groene en witte papagaaien. Dit is de achtertuin van het gebied waar Michael in de afgelopen 8 jaar zijn politiewerk heeft gedaan. Dus zeer bekend terrein voor hem, maar voor ons een absolute topper (icing on the cake). Met groot gemak stuurt hij zijn Ford Ranger over de dirt roads naar een plaats die adembenemend mooi is. Een lange, redelijk begaanbare Marathon road, voert ons naar de uitkijk op een van de hoogste bergen in de Ranges van de Australische Alpen. Op zo’n 1800 meter hoogte kijken we uit over een serie prachtige toppen en dalen. Michael en Kris lopen verder de brandwachtroute op naar de top van de berg, maar die is iets te hoog voor mijn fysieke gesteldheid. Als we verder rijden zegt Mike met een glimlach op zijn gezicht dat nu pas het echte 4x4 werk gaat beginnen. NOU, DAT KLOPT. De Billy Goat Track loopt pal naar het noorden en dat is de richting van de reis. Wat hij er niet bij vertelde was dat dit een paadje is dat met veel stenen, kuilen omgevallen bomen etc. bijna loodrecht naar beneden voert. Allerlei knopjes worden aangezet om de afdaling goed te laten verlopen, maar niet zonder een schrapend geluid van stenen onder de bodemplaat, zo af en toe. Een uitstekende gadget lijkt de “afdaling control” te zijn die de autowielen individueel controleert en afremt, waardoor de auto eigenlijk zelf de veilige snelheid bepaalt. Maar wat doe je als de neus naar de hemel is gericht, je alleen zicht hebt op de wolken en dan ineens weer een diepte in duikt, waar van een weg nauwelijks sprake is. Eerlijk gezegd, er waren momenten dat ik dacht: “Welke idioot vindt dit nu leuk en waarom hebben ze auto’s gemaakt om die waanzin te ondersteunen? En dan te weten dat ze deze route ook vaak met de motorfiets doen. Wat mij betreft waanzin, maar al met al wel mooi voor weer een fantastisch avontuur, mooie beelden en vooral prachtige uitzichten en herinneringen.
In Dargo aangekomen ontmoeten we John weer die daar al even op ons staat te wachten. We nemen lunch, stappen over in de auto van John en gaan door naar Omeo en Swift Creek via Mount Hotham, 1895 meter hoog, en het centrum van een groot skigebied. Ook het centrum waar in 2003 enorme bosbranden alle ski-lodges etc. hebben bedreigd. Het vuur stopte aan de rand van de weg. De bergkammen tonen nog immer de restanten van deze enorme bosbrand die 300 km2 vernielde. Als de zon op de staken schijnt, krijg je een beetje spookachtige indruk, als uit een horror film.
In Swift Creek worden we welkom geheten door de broer van Kris en zijn familie: Craig, Kim en zoon Jack met zijn vriendin. Momenten als dit doen je beseffen dat tijd niet stil staat. Ruim 9 jaar geleden waren we hier ook en was Jack nog een jochie van 11.
Als we de dag erna wakker worden wil Joke meteen gaan wandelen om kangaroos te zien. Nou dat was snel voorbij, want na 50 meter, over de brug, staat de eerste grote jongen op ons te wachten, achteloos te grazen, kijkt ongeïnteresseerd op naar ons, en besluit om verder te grazen. We lopen na een paar foto’s door en hij (heel zeker een hij) besluit ons een betere view te gunnen door over de weg te springen en daar in het weiland in de zón verder te grazen.
De dag kan niet beter beginnen.

Maandag, 28 december: Omeo valley Victoria Alpine mountains

Een korte rit met de hele familie brengt ons naar een olijven farm, waar Jack, de zoon van Craig en Kim werkt. Deze is naast een productieboerderij voor extra virgin olijfolie ook ingericht als koffieshop/café waar koffie en lunch worden geserveerd, samen met lokale producten. Na de koffie krijgen we uitleg over het persproces van de olijven en alle details over de vereisten en kwaliteitseisen voor extra virgin olijfolie. Daarna rijden we naar Omeo waar de dames een winkel weten te vinden die diverse artikelen in de opheffingsuitverkoop heeft. Duidelijk dat de mannen shopping geen sport vinden en al helemaal geen leuke bezigheid dus demonstratief nemen we post op de banken in de hoofdstraat en staat Craig (plaatselijke loodgieter) met alles en iedereen te praten. Daarna worden we meegenomen op een prachtige tour door de vallei van Omeo; plm 800 meter hoog en onderdeel van de Alpines. Voor een deel langs de Mita Mita rivier waar diverse mensen wild kamperen langs de oever. Het landschap bestaat uit een golvend dal met relatief lage bergen. Een soort van lang geelachtig gras geeft het geheel een “wollig uiterlijk”. Jammer dat de Nikon en Samsung thuis liggen. We gingen immers voor een kopje koffie naar de buren! Desalniettemin weer een prachtige herinnering. Je hoeft ook niet alles vast te leggen!
Als we thuiskomen bij Kim en Craig is het tijd voor een duik in hun pool en… het is natuurlijk alweer bier o’clock.

Dinsdag 29 december, Van Swift Creek naar Omeo, Falls Creek, Mount Beauty en Wodonga.

Met Kim en Craig als gids gaan we weer naar Omeo en nemen een bergweg naar Falls Creek. Dit is een wintersportgebied en nu voor de zomer uitstekend terrein voor mountain biking, hardlopen, wielrennen, hiking, en langlaufen. De beoefenaars van deze sporten werken allemaal hun extra calorieën van de kerst eraf. Vele verwrongen gezichten van mensen die de heuvel op gaan. Ook kamikazes die de berg afrijden. Ik moet ineens aan mezelf denken hoe ik met 70 km per uur de Mont Malmedy afreed, ooit. Over de kam van de berg rijden we via een dirt road de Pretty Valley in, ook weer in kort bestek 600 meter naar omlaag. Gelukkig nu ook een redelijk begaanbare weg. Via kronkelwegen naar mount Beauty, en uiteindelijk naar Wodonga. We slapen vannacht bij vrienden van John en Kris in een prachtig huis, room with a view etc. Fantastisch de gastvrijheid van iedereen die we ontmoeten. Alsof je jarenlang vriend bent en kind aan huis. Samen met de onwerkelijk mooie omgeving en scenery zijn we overweldigd. Het gevoel van volkomen voldaan te zijn. Eerder soortgelijke ervaringen als in Nieuw Zeeland waar je na vier weken van de ene verbazing na de andere niet meer weet hoe je nog meer verrast kan worden.
GEWELDIG!