de laatste dagen
Door: Peter Kok
Blijf op de hoogte en volg Peter & Joke
05 Januari 2016 | Verenigde Arabische Emiraten, Dubai
Zaterdag, 2 januari 2016. Healesville Sanctuary
Lekker een keertje uitgeslapen. Verder even een check of nieren en lever nog op de plek zijn blijven zitten. Je weet maar nooit, na die 4x4 tocht en het gebolder op het meer. Gelukkig blijkt een bezoek aan de slager niet nodig.
Uiteindelijk slagen`we er toch in om “op eigen benen” naar de zoo te gaan. Hoewel, we lenen het immer trouwe Hyundaitje van Tante Jo en rijden met een gangetje van 80 de heuvels op. Als het een eendje zou zijn geweest moesten we een korstje brood aan de hengel voor zijn snuit houden. Het oude beestje heeft er moeite mee, gelijk de eigenaresse.
Mijn allereerste bezoek aan deze zoo was in 1995 toen ik de familie daar verraste met een telefoontje of ik om 18.00 uur van het vliegtuig kon worden afgehaald. Daarmee is de liefde voor Oz feitelijk begonnen. Deze herinnering blijft steeds bij me als we het park doorlopen. Er is veel veranderd en uitgebreid, maar toch ook weer niet, de sfeer is hetzelfde, die van kalmte en rust, zelfs nu het park druk bezocht is. De “airshow” van de vogels, met “Jessie” een inmiddels 45 jaar oude wedge tail eagle die toen ook al de show stal, de kangaroos onder de bomen waar je zo tussen kunt lopen. Nieuw is vooral veel informatie over kweekprogramma’s van diersoorten die met uitsterven worden bedreigd. En dat zijn er helaas nogal wat. De samenwerking met andere zoo’s speelt daarbij een belangrijke rol. Geen wonder dus dat we het aanbod om jaartoegangskaarten van vrienden te gebruiken hebben afgeslagen. Ook waren we ineens geen “bejaarden” meer en betaalden dus de volle mep. Maar het was het dik waard.
Met een meewarig gevoel gaan we naar huis. Eva (je weet wel, die van de TomTom) heeft nog een verrassing in petto en besluit helemaal niet meer tegen ons te praten. Ze heeft geen Engels geleerd en is door de mand gevallen en als illegaal het zwijgen opgelegd. Haar vergunning is ingetrokken en we moeten het doen zonder aankondigingen. Dan is het toch ineens stil. Je went gauw aan dingen.
Thuis gekomen en alles overziend is dit het einde van onze vakantie.
Ook deze cirkel lijkt rond.
We nemen op zondag afscheid van Greg en Amanda en hun kinderen. Valt niet mee. Ook gaan we naar onze oude, lieve tante Jo. Blij haar in levende lijve te zien om afscheid te nemen. Zij was een van de belangrijkste redenen om deze reis te maken. Haar woorden “tot ziens” doen mijn maag draaien en een leugentje om bestwil vliegt eruit, in de wetenschap dat dit vrijwel zeker niet gaat gebeuren.
Dan volgt eigenlijk dat waar ik altijd de meeste hekel heb. Wachten tot het zover is. Een laatste diner bij de chinees op de hoek en dan de onvermijdelijke rit naar het vliegveld. Midden in de nacht. Een snelle drop off om niet teveel “commotie” te maken en dan WACHTEN. Om 03.30 uur vertrekt het vliegtuig. Aankomst in Dubai 14.30 uur lokale tijd. Een ongemakkelijke vlucht, lompe mensen die je continu aanstoten. Droge strot. Keelpijn. Het Hotel is geweldig en we duiken meteen in bad en in bed. Om 08.10 weer verder met de A380 naar ons kikkerlandje. Blij als we weer thuis zijn.
Epiloog
Na enig denkwerk was de gevonden titel voor deze reis en dagboek nog niet zo slecht gevonden. “We sluiten de cirkel”. Dat is een goede samenvatting van wat we hebben gedaan. Na eerst de Oostkust en Tasmanië te hebben geslecht en toen de westkust en het Red Center, zijn we nu vanuit Alice Springs naar Zuid-Australië gereden. Van bijna zo veer mogelijks west tot aan zover mogelijk oost noord en zuid, via Victoria terug naar Melbourne. Onze campertour was 5336 kilometer lang. Voeg daar nog eens ruim 1000 km in Victoria aan toe. En daarmee is de cirkel (nagenoeg) rond. In vier reizen hebben we dit continent verkend. We zijn op heel veel plaatsen geweest waar vele Ozzies zelf nog nooit zijn geweest. Leuk als je de weerkaarten ziet op het nieuws. Bij alle plaatsen daarop genoemd kunnen we een vlaggetje op de kaart zetten.
Een land dat gemaakt is om te reizen. Waar reizen een avontuur is en door velen als “sport” wordt gezien, getuige de enorme hoeveelheid campers, campingtrailers en caravans die we tegen zijn gekomen. Ondanks de drukte van de feestdagen toch altijd weer die ruimte en rust en vriendelijkheid van een ieder, die mede tot uitdrukking komt in het verkeersgedrag.
Er zijn ook dingen die je tot nadenken zetten. Met name de enorme hoeveelheid road kill heeft ons verbaasd. We zijn begonnen met tellen van dode kangaroos, maar snel gestopt daar dit aantal niet meer bij te houden was. Tweede op de lijst van roadkill is……….. de mensen die zelf door dodelijke ongelukken om het leven zijn gekomen. Op de ruim 6000 km die we hebben gereisd, zijn we zeker meer dan 100 kruisjes en gedenkplaatsen tegengekomen. Dode wallibies, wombats en koala’s, papegaaien, slangen en possums en konijnen vormen de achterhoede. De roadkill is voornamelijk het gevolg van nachtelijk vrachtverkeer: de bekende trucks en road trains, voorwaar geen kleine jongens.
Veel wegen zijn tweebaans en lopen door bossen en dalen en over bergkammen. Overal struikgewas en wild, maar op de meeste plaatsen geen snelheidsbeperking onder de 100km per uur. Een aanrijding zit dan in een klein hoekje.
En dan zijn daar steeds weer de droogte, hitte, kou en bosbranden. Met een minimum van 1 graad en een maximum van 49 heb je de spreiding wel te pakken. Voeg daarbij dat de temperatuur zomaar in een uur 20 graden kan stijgen en dalen, dan begrijp je ook de term: “if you don’t like the weather, wait 5 minutes and it will change”. De bosbranden. Achtervolgd door bosbranden op plaatsen waar we zijn geweest. Een soort van verschroeide aarde politiek. Triest, maar eigenlijk ook weer niet omdat de natuur dit alles regelt. Het oude wijkt voor het nieuwe en met bosbanden is dat precies zo. De bomen laten dan hun zaden vallen, een paar buien regen en de boel groeit weer als kool. Met als resultaat: afgebrande staken die zich aftekenen aan de hemel. Een beetje spookachtig gezicht, maar heel reëel.
Jammer dat mensen besluiten hun eigendommen en huizen in bebosde gebieden te plaatsen, maar dat is overal in de wereld zo.
Wat hebben we van dit continent genoten. De immer overweldigende natuur, de gastvrijheid en de eenvoud die je als toerist tegemoet komen is eigenlijk met geen pen te beschrijven. Superlatieven schieten tekort om wat we voelen onder woorden te brengen. Wat houden we van dit continent.
Lekker een keertje uitgeslapen. Verder even een check of nieren en lever nog op de plek zijn blijven zitten. Je weet maar nooit, na die 4x4 tocht en het gebolder op het meer. Gelukkig blijkt een bezoek aan de slager niet nodig.
Uiteindelijk slagen`we er toch in om “op eigen benen” naar de zoo te gaan. Hoewel, we lenen het immer trouwe Hyundaitje van Tante Jo en rijden met een gangetje van 80 de heuvels op. Als het een eendje zou zijn geweest moesten we een korstje brood aan de hengel voor zijn snuit houden. Het oude beestje heeft er moeite mee, gelijk de eigenaresse.
Mijn allereerste bezoek aan deze zoo was in 1995 toen ik de familie daar verraste met een telefoontje of ik om 18.00 uur van het vliegtuig kon worden afgehaald. Daarmee is de liefde voor Oz feitelijk begonnen. Deze herinnering blijft steeds bij me als we het park doorlopen. Er is veel veranderd en uitgebreid, maar toch ook weer niet, de sfeer is hetzelfde, die van kalmte en rust, zelfs nu het park druk bezocht is. De “airshow” van de vogels, met “Jessie” een inmiddels 45 jaar oude wedge tail eagle die toen ook al de show stal, de kangaroos onder de bomen waar je zo tussen kunt lopen. Nieuw is vooral veel informatie over kweekprogramma’s van diersoorten die met uitsterven worden bedreigd. En dat zijn er helaas nogal wat. De samenwerking met andere zoo’s speelt daarbij een belangrijke rol. Geen wonder dus dat we het aanbod om jaartoegangskaarten van vrienden te gebruiken hebben afgeslagen. Ook waren we ineens geen “bejaarden” meer en betaalden dus de volle mep. Maar het was het dik waard.
Met een meewarig gevoel gaan we naar huis. Eva (je weet wel, die van de TomTom) heeft nog een verrassing in petto en besluit helemaal niet meer tegen ons te praten. Ze heeft geen Engels geleerd en is door de mand gevallen en als illegaal het zwijgen opgelegd. Haar vergunning is ingetrokken en we moeten het doen zonder aankondigingen. Dan is het toch ineens stil. Je went gauw aan dingen.
Thuis gekomen en alles overziend is dit het einde van onze vakantie.
Ook deze cirkel lijkt rond.
We nemen op zondag afscheid van Greg en Amanda en hun kinderen. Valt niet mee. Ook gaan we naar onze oude, lieve tante Jo. Blij haar in levende lijve te zien om afscheid te nemen. Zij was een van de belangrijkste redenen om deze reis te maken. Haar woorden “tot ziens” doen mijn maag draaien en een leugentje om bestwil vliegt eruit, in de wetenschap dat dit vrijwel zeker niet gaat gebeuren.
Dan volgt eigenlijk dat waar ik altijd de meeste hekel heb. Wachten tot het zover is. Een laatste diner bij de chinees op de hoek en dan de onvermijdelijke rit naar het vliegveld. Midden in de nacht. Een snelle drop off om niet teveel “commotie” te maken en dan WACHTEN. Om 03.30 uur vertrekt het vliegtuig. Aankomst in Dubai 14.30 uur lokale tijd. Een ongemakkelijke vlucht, lompe mensen die je continu aanstoten. Droge strot. Keelpijn. Het Hotel is geweldig en we duiken meteen in bad en in bed. Om 08.10 weer verder met de A380 naar ons kikkerlandje. Blij als we weer thuis zijn.
Epiloog
Na enig denkwerk was de gevonden titel voor deze reis en dagboek nog niet zo slecht gevonden. “We sluiten de cirkel”. Dat is een goede samenvatting van wat we hebben gedaan. Na eerst de Oostkust en Tasmanië te hebben geslecht en toen de westkust en het Red Center, zijn we nu vanuit Alice Springs naar Zuid-Australië gereden. Van bijna zo veer mogelijks west tot aan zover mogelijk oost noord en zuid, via Victoria terug naar Melbourne. Onze campertour was 5336 kilometer lang. Voeg daar nog eens ruim 1000 km in Victoria aan toe. En daarmee is de cirkel (nagenoeg) rond. In vier reizen hebben we dit continent verkend. We zijn op heel veel plaatsen geweest waar vele Ozzies zelf nog nooit zijn geweest. Leuk als je de weerkaarten ziet op het nieuws. Bij alle plaatsen daarop genoemd kunnen we een vlaggetje op de kaart zetten.
Een land dat gemaakt is om te reizen. Waar reizen een avontuur is en door velen als “sport” wordt gezien, getuige de enorme hoeveelheid campers, campingtrailers en caravans die we tegen zijn gekomen. Ondanks de drukte van de feestdagen toch altijd weer die ruimte en rust en vriendelijkheid van een ieder, die mede tot uitdrukking komt in het verkeersgedrag.
Er zijn ook dingen die je tot nadenken zetten. Met name de enorme hoeveelheid road kill heeft ons verbaasd. We zijn begonnen met tellen van dode kangaroos, maar snel gestopt daar dit aantal niet meer bij te houden was. Tweede op de lijst van roadkill is……….. de mensen die zelf door dodelijke ongelukken om het leven zijn gekomen. Op de ruim 6000 km die we hebben gereisd, zijn we zeker meer dan 100 kruisjes en gedenkplaatsen tegengekomen. Dode wallibies, wombats en koala’s, papegaaien, slangen en possums en konijnen vormen de achterhoede. De roadkill is voornamelijk het gevolg van nachtelijk vrachtverkeer: de bekende trucks en road trains, voorwaar geen kleine jongens.
Veel wegen zijn tweebaans en lopen door bossen en dalen en over bergkammen. Overal struikgewas en wild, maar op de meeste plaatsen geen snelheidsbeperking onder de 100km per uur. Een aanrijding zit dan in een klein hoekje.
En dan zijn daar steeds weer de droogte, hitte, kou en bosbranden. Met een minimum van 1 graad en een maximum van 49 heb je de spreiding wel te pakken. Voeg daarbij dat de temperatuur zomaar in een uur 20 graden kan stijgen en dalen, dan begrijp je ook de term: “if you don’t like the weather, wait 5 minutes and it will change”. De bosbranden. Achtervolgd door bosbranden op plaatsen waar we zijn geweest. Een soort van verschroeide aarde politiek. Triest, maar eigenlijk ook weer niet omdat de natuur dit alles regelt. Het oude wijkt voor het nieuwe en met bosbanden is dat precies zo. De bomen laten dan hun zaden vallen, een paar buien regen en de boel groeit weer als kool. Met als resultaat: afgebrande staken die zich aftekenen aan de hemel. Een beetje spookachtig gezicht, maar heel reëel.
Jammer dat mensen besluiten hun eigendommen en huizen in bebosde gebieden te plaatsen, maar dat is overal in de wereld zo.
Wat hebben we van dit continent genoten. De immer overweldigende natuur, de gastvrijheid en de eenvoud die je als toerist tegemoet komen is eigenlijk met geen pen te beschrijven. Superlatieven schieten tekort om wat we voelen onder woorden te brengen. Wat houden we van dit continent.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
