Zondag en maandag 20-21 12: Ballarat en Melbourne

Zondag, 20-12 en Maandag 21-12. Ballarat en Montrose

De hittegolven hebben hun tol geëist. Op diverse plekken zijn bush fires ontstaan in Victoria. Je raad het niet maar waar we heen willen is eigenlijk een bush fire aan de gang. Ballarat, onze laatste stop voordat we terugkeren naar Montrose. We volgen het nieuws maar zien steeds dezelfde updates zonder echt nieuwe ontwikkelingen. De avond in Apollo Bay is zwoel, na de welverdiende regenbui. Ondanks de hitte was de tocht prachtig en we genieten na van het moois dat we gezien hebben. Lekker warm en vochtig. De resterende wijn smaakt uitstekend daarbij. Plannen voor de volgende morgen om naar Ballarat te gaan staan ter discussie. We gaan eerst zwemmen in de oceaan, dan het laatste nieuws vergaren en besluiten welke kant we opgaan. Niet onbelangrijk, want het bepaalt uiteindelijk de kans van slagen.
Zoals gezegd gaan we eerst zwemen. Dan het nieuws: bosbranden ten zuiden van Ballarat, en ja, het plan is om vanaf het zuiden (Apollo Bay) naar het noorden te rijden. Bij navraag op de camping krijg ik niet zoveel extra informatie. Het advies om het internet te checken en de site van de CFA te raadplegen, valt in die mate niet in goede aarde, omdat ook deze camping weer te kampen heeft met louzy internetvoorzieningen, voorts mijn laptop door al dat gedoe in gebreke is gebleven en de hele wifi heeft uitgeschakeld. Dat is dus een no go. We gaan ervoor. Een fantastische weg verder langs de Great Ocean Road naar Lorne. Wat is dat sturen zeg! Een en al haarspeldbocht, met fantastische uitzichten; alleen jammer dat we nergens kunnen stoppen. Aan de rechterkant van de weg zijn voldoende korte stopplaatsen, maar met die vrachtwagen van ons is het geen doen om deze te “bezoeken”. Hier en daar een gedwongen uitwijk om achteropkomend verkeer te laten passeren. Met 50 km per uur doe ik al mijn uiterste best om het tempo erin te houden, maar je hebt altijd locals die sneller willen.
In Lorne, 46 km verder, stoppen voor een bakkie. We hebben er al bijna een uur opzitten. Dan naar het noorden. Eenmaal door de bossen komen we weer in vlakke landerijen waar de wind pal west de camper in de zij beukt. Dit is heftig en nu begin ik te begrijpen wat die met de bush fires kan doen. Binnen no time kan de boel in de fik staan: in een “blaze” zoals ze het hier noemen. Dit is heftig sturen en voor het eerst echt werken. Op een bepaald moment is de hemel helemaal troebel van stof. Wervelwinden doen letterlijk veel stof op waaien en in de verte zien we ook rook. Gelukkig passeren we het gebied met de branden aan de linker zijde en hebben er geen last van. Joke en ik hebben onze gedachten gezet op het feit dat de regen die landinwaarts is getrokken ook deze branden zou helpen te blussen. Eenmaal in Ballarat aangekomen, komt die wens uit en valt de regen bij bakken neer. Geen bezoek aan het centrum met mooie oude gebouwen, maar afwachten in de camper op de uiterst stille camping. Echt geen moer te doen. Lopen is weer de bekende steenworp. We proberen het, maar op net op tijd keren we terug om weer nat te regenen. We rijden naar het centrum (bijna 4 km terug_) om uit te vinden dat alles nagenoeg verlaten is en de meeste restaurants gesloten. Toch vinden we tussen de buiten door er een. Terug maken we alles klaar voor het de laatste reis met de camper. Inmiddels is het koud.
Op maandagochtend worden we van de kou wakker. Het is 11 graden. De gekochte duffels doen uiteindelijk toch nog goed werk. De rest van de rit is makkelijk en eenvoudig. Eva leidt ons perfect naar de Apollo plaats vlak bij het vliegveld. Om half elf zijn we al klaar en vlak daarna komt neef John ons al ophalen.
We worden weer warm welkom geheten: een overheerlijke koffie bij Hahndorf; een chocolaterie en koffiebar etc. Meteen een lunch erbij. De test van de middag en avond zijn we druk bezig met spelen met de kinderen van Greg en Amanda. Joke met Ethan en John en ik voornamelijk met Zoe en Zac. Wat een energie hebben die kids. Maar wel fijn en plezierig om weer eens met een stel jonge kinderen te dollen.