Port Pirie - Edthbrugh Adelaide

Zaterdag, 12-12-2015, Edithburgh.
Een rit langs de kustplaatsen aan de westkust van het York Peninsula. We starten in Port Pirie. Ik heb de route wat uitgebreid met een extra stuk over het uiterste einde van het schiereiland. Bijna 400 km, maar goed te doen. Het valt op dat elke plaats, stadje of gehucht in het teken staat van twee dingen. Enorme graansilo’s van Vitarra, (die komen we al tegen vanaf de weg naar Ceduna een week terug), met enorm uitgestrekte en golvende akkerlandschappen waar graan wordt verbouwd, en…. in elke plaats een jetty, al dan niet met historische waarde. Op de borden voor zo’n plaatsje staat dan toeristische informatie aangegeven: Beact activities and… a jetty and boat ramp. Voorheen de “Copper Coast”.
De volgende plaats is Port Broughton. Dan Wallaroo, Moonta, Maitland, Port Victoria, Minlaton, Warooka, Corny Point, Dunn Point, Marion Bay, terug naar Warooka (er is maar een weg), Yorketown en dan de eindbestemming: Edithburgh. Het Edithburgh Beach Caravan Park is een topper. Direct aan zee, volop in de wind en mooie plekken en mensen die voor het weekeinde met hun boot komen om te vissen. Het is lekker druk en dat vinden de eeuwen en pelikanen ook best. Ze staan tenminste uitgebreid te wachten bij het visschoonmaakhok, waar een man zijn pas gevangen vis staat schoon te maken. Kennelijk bekend met de routine doen ze niet eens moeite om op zij te gaan. Als ik opdringerig wordt met de camper gaan ze pas weg. Best wel grote beesten die pelikanen, of, zoals neef John ze pleegt te noemen: flying pinguins.
In de kampkeuken maken we een eenvoudige maaltijd klaar, eigenlijk zoals we dat thuis ook vaak doen. Soep en brood, gebakken eitje en dat is het dan. Daarna verkennen we het stadje, maar we lopen duidelijk aan de verkeerde kant van waar het gebeuren zou moeten plaatsvinden. De boulevard is mooi, maar er is geen ruk te beleven, behalve wat bootbewoners die hun boot binnen halen.
We lopen iets terug en slaan rechts af en zien de winkelstraat. Ook die is doodstil, maar er is soulaas. Op de hoek zit een Motel en Bar en laat dat nu even gezellig zijn! Het leven op zaterdagavond vindt zich duidelijk binnenhuis plaats want we zien ook een aantal eetgelegenheden waar veel mensen zitten en respectievelijk geluid uitkomt. Na een biertje en een wijntje in de bar, waar veel wordt gegokt op paarden, honden en andere soort van loterijen, nemen we weer de benenwagen terug naar de camper.
Daar probeer ik de rit voor de komende dag naar Adelaide in te programmeren in meneer Tom Tom. Tot zover heeft dit apparaat weinig hoeven te doen dan de thuis geprogrammeerde route af te werken. Liep prima, maar nu moet ik naar het adres waar de Apollo Verhuur is voor de campers. Ik moet de computer van het motormanagement systeem laten controleren want al 3800 km probeert dat @#$@#@@!%$#$ ding mij te vertellen dat ik naar de garage moet. Met steeds kortere tussenposen (nu bijna elke 12 km) laat hij met een ping horen dat hij het niet eens is met mijn beslissingen om door te rijden.
Het adres in Adelaide is in het havengebied aan de shore, maar wat ik ook doe, dit wegnummer staat niet in de Tom Tom. Joke zoekt via de I-pad de kaart op en komt met een gangbaar alternatief. Ook dat kunnen we niet vinden. Na verdere uitvergroting zien we de “Cricken Road” en die pakt hij wel. Probleem één opgelost. Hetzelfde probleem hebben we met het adres van de camping. Die is aan de Military Road. Makkelijk zou je zeggen, maar die is kilometers lang en waar, welk nummer en in welke wijk? West Beach staat niet in het systeem. Uiteindelijk vindt Joke het nummer: 1. Meneer TomTom is nu tevreden en berekent de route. Dat was dus een uurtje ergernis, maar ja OUZA, we zijn met vakantie.

Zondag, 13-12-2015. Adelaide.
Via Coobowie, Stansbury en Port Vincent naar Ardrossan. Een heel leuk klein stadje waar het op zondagochtend lekker druk is. Dat blijkt als we in de plaatselijke bakery (nu ook met brood) een kop overheerlijke koffie en chocolade bestellen met een wel heel lekker stuk gebak. Precies op tijd, want na onze bestelling loopt de winkel letterlijk vol en hebben de drie dames het ineens heel druk. De koffie is heel lekker maar ook heel heet en nu, terwijl ik dit stukje schrijf een paar uur later, blus ik de verbrande tong met koud bier. Het is behelpen, maar het helpt.
Meneer TomTom heeft zich gebeterd en feilloos loods hij ons naar Apollo. Een half uurtje na aankomst is de auto weer gemaakt. Wat ik al dacht, bij het vorige onderhoud in Alice Springs was de computer niet gereset.
Op naar de camping, 10 km verder. Ook deze weet meneer TomTom feilloos te vinden, vlak bij het vliegveld, maar heel dicht bij het strand en de zee. Een mega grote Big 4 camping met heel veel mensen en lekker druk voor de verandering. We gaan na de boodschappen nog even de pool in maar die zit vol met van top tot teen aangeklede mensen, met zelfs surfpakken aan. Ik snap dat niet zo goed, maar als een klein meisje tegen haar moeder zegt, wijzend naar mij : “die meneer heeft geen bovenstuk aan,” begrijp ik het. Ze zijn hier als de dood voor direct zonlicht en denken dat iedereen onmiddellijk vol zit met huidkanker. Iets anders kan ik niet verzinnen. Komisch dat dit beeld hier zo gewoon is dat als je in je blote bast loopt, dit al kennelijk als vreemd wordt gezien. Ook hier hebben de predikers van de angst succesvol hun werk gedaan.
We zwemmen wat rond, voor zover dat mogelijk in de drukte. Ik zie een jochie die net boven water komt met zijn hoofd, blij weer adem te kunnen halen, en dan moet niezen waardoor een grote vette dubbele snottebel uit zijn neus komt. Een soort van walrus, maar dan anders en kleiner. Ik besluit dat het genoeg is en ga eruit. Het is bier o’clock en tijd voor dit verhaal.
Morgen: op wijnstrooptocht door de Barossa Valley.