Donderdag 26 november 2015,

John Denver zong het al eens in “Leaving on a jetplane:”

“All my bags are packed
I'm ready to go
I'm standing here outside your door
I hate to wake you up to say goodbye
But the dawn is breaking
It's early morn
The taxi's waiting
He's blowing his horn
Already I'm so lonesome
I could die

So kiss me and smile for me
Tell me that you'll wait for me
Hold me like you'll never let me go
Cause I'm leaving on a jet plane
Don't know when I'll be back again
Oh babe, I hate to go”

Het is wel niet vroeg in de ochtend en ook zijn we niet alleen en willen we echt wel vertrekken, maar dit liedje heeft wel iets. Het beschrijft een beetje het gevoel wat we hebben. Een beetje reiskoorts (altijd bij mij aanwezig, ondanks de vele reizen en ervaringen). Alles nog eens controleren ( je bent en blijft nu eenmaal een control freak). Om 19.00 uur op Schiphol; om 22.00 uur vertrekken, wachten en rondlopen. Straks verdwijnt ook wel weer die onverklaarbare nervositeit die bij dit stadium van de reis schijnt te moeten horen. Als we maar eenmaal aan boord zijn! Zes uurtjes vliegen naar Dubai; twee uur tijdsverschil; drie uurtjes wachten en overstappen op de A 380 naar Melbourne; plm. 14 uurtjes vliegen en nog eens 8 uur tijdsverschil. Aankomst lokale tijd 07.35 uur in Melbourne, maar dan wel op zaterdagochtend. Ter vergelijking, het is dan in Nederland 21.35 uur vrijdagavond.
Normaal plannen we ergens een stop-over, maar dit keer niet, benieuwd hoe het zal gaan en vooral of we wat kunnen slapen. Maar de vooruitzichten zijn prima. Want als je zo’n eitje kan bakken dan moet het wel goed zitten met ons karma.